Την Κυριακή που μας πέρασε επισκεφτήκαμε το Εθνικό Σκοπευτήριο Βύρωνα που κατασκευάστηκε το 1991 από την τότε Υπουργό Αθλητισμού κα. Φάνη Πάλλη-Πετραλιά. Σκοπός της επίσκεψής μας ήταν να μάθουμε κάποια πράγματα για τη σκοποβολή, και συγκεκριμένα την αθλητική σκοποβολή με αεροβόλα όπλα και βέβαια να δοκιμάσουμε τις δυνατότητές μας. Εκεί συναντηθήκαμε με τον κύριο Βαγγέλη Ευαγγέλου, πρώην προπονητή σκοποβολής της Εθνικής ομάδας , ο οποίος μας μίλησε για τα βασικά μυστικά της σκοποβολής και των όπλων.
Ο κύριος Βαγγέλης ξεκίνησε λέγοντας με έμφαση πως η σκοποβολή δεν έχει σκοπό την έχθρα, όπως στον πόλεμο, αλλά την άθληση και το συναγωνισμό μεταξύ των αθλητών μέσω ευγενούς άμιλλας. Επίσης μας ενημέρωσε πως η σκοποβολή είναι Ολυμπιακό άθλημα. Όσον αφορά τους κανονισμούς, ο στόχος των αθλητών είναι να συγκεντρώσουν 600 βαθμούς χτυπώντας τους στόχους 10 φορές. Οι στόχοι είναι χάρτινοι, μικρότεροι από αυτούς που χρησιμοποιούν τα πυροβόλα όπλα. Διαβαθμίζονται από 1-10 και οι στόχοι για αεροβόλα πιστόλια είναι μεγαλύτεροι από αυτούς του αεροβόλου ντουφεκιού. Το ρεκόρ είναι 599 για τα ντουφέκια, που το έκανε ένας Έλληνας, και για πιστόλια 594.
Το τουφέκι αποτελείται από το κοντάκι, τη σκανδάλη, την κάννη, τον κορμό, το σκόπευτρο και την τρύπα που μπαίνουν τα σφαιρίδια. Το πιστόλι αποτελείται από τη λαβή, την κάννη, την εγκοπή και την αγκίδα και την τρύπα που γεμίζουν τα σφαιρίδια. Το τουφέκι πιάνεται από τον κορμό με το ένα χέρι, ενώ το άλλο υποβαστάζει την κάννη, στηρίζοντας τη σαν γροθιά ή με το δείκτη και το μέσο ως διχάλα. Μετά, το τουφέκι ”κλειδώνει” στον ώμο, ώστε να είναι όσο πιο σταθερό γίνεται. Το χέρι που κρατάει την κάννη στηρίζεται στο σώμα, και έπειτα ο σκοπευτής ”ψάχνει” με το σώμα να ”δει” το μαύρο μέρος του στόχου μέσα από το σκόπευτρο. Από την άλλη το πιστόλι πιάνεται με το ένα χέρι, όποιο βολεύει τον καθένα, από τη λαβή όσο καλύτερα γίνεται με αποτέλεσμα τη σταθεροποίηση του όπλου. Εν συνεχεία ο σκοπευτής στέκεται κάθετα με το στόχο, σηκώνει και τεντώνει το χέρι που κρατάει το πιστόλι και σημαδεύει τη βάση του μαύρου μέρους του στόχου, προσπαθώντας να ευθυγραμμίσει την εγκοπή με την αγκίδα για καλύτερο αποτέλεσμα. Και στις δύο περιπτώσεις όπλου ο σκοπευτής παίρνει ανάσα, και αφού την αφήσει σημαδεύει, για να αποφευχθούν οι τρανταγμοί.
Τέλος, η σκοποβολή απαιτεί αυτοσυγκέντρωση και κυρίως, καλή υπομονή. Ο αθλητής θα πρέπει να εξασκείται αρκετές φορές την εβδομάδα για μπορεί να είναι σε φόρμα για αγώνες.
Ευχαριστούμε τον κύριο Βαγγέλη για την πολύτιμη βοήθειά του και τι διαφωτιστικές γνώσεις του. Το δίδαγμα της όλης ιστορίας είναι πως όταν κάποιος κρατά όπλο δε σημαίνει απόλυτα πως πρέπει να σκοτώσει. Μπορεί να το χρησιμοποιήσει για εξάσκηση και να τιθασεύσει την προσωπικότητά του και γενικά να γίνει πιο ευαίσθητος και ήρεμος.
Σωτήρης Πέτρου
