Είχε περάσει καιρός από τη τελευταία φορά που η Αγέλη πήγε στην ύπαιθρο, οπότε στις 16 Απριλίου ήταν η μέρα που επιτέλους θα κάναμε εκδρομή στο Σούνιο. Με το που φτάσαμε αρχίσαμε να τακτοποιούμαστε στο χώρο, αλλά προτού καλά-καλά βολευτούμε κάποιος εμφανίστηκε… Με το κόκκινο χρώμα του και απερίγραπτο ύφος, δεν ήταν παρά ο Θυμός ο ίδιος! Μας βοήθησε αρχικά να στήσουμε τις σκηνές μας, καθώς κάπου έπρεπε να μείνουμε κι εμείς, έπειτα πήραμε λίγη ενέργεια από το φαγητό μας και κατόπιν ξεκινήσαμε να μαθαίνουμε πράγματα γι’ αυτόν. Σύντομα καταλάβαμε πώς αν και ευέξαπτος, χρειαζόταν μερικές φορές για να προστατευόμαστε. Μετά ακολούθησε η Ερασιτεχνική Ασχολία της Δήμητρας για το Φίλο των Παραμυθιών, λέγοντάς μας για τη παράδοση των παραμυθιών και βάζοντάς μας να παρουσιάσουμε γνωστά παραμύθια με μικρές τροποποιήσεις… Συγχαρητήρια Δήμητρα για την Ερασιτεχνική Ασχολία σου, περιμένουμε πολλές ακόμα! Πλέον όμως είχε βραδιάσει, έτσι μετά από το βραδινό μας μαζεύτηκε η Αγέλη και πριν πέσουμε να κοιμηθούμε δώσαμε μια νότα στη βραδιά λέγοντας τα τραγούδια μας. Η επόμενη μέρα ήρθε και τα Λυκόπουλα δεν σπατάλησαν ούτε στιγμή. Με το που φάγαμε, πλυθήκαμε και κάναμε τυπικά ακούστηκε ένα μουρμουρητό παραπέρα, που η Αγέλη γεμάτη περιέργεια δεν μπορούσε να αγνοήσει… Έτσι βρήκαμε το Φόβο, κρυμμένο μόνο του επειδή μας φοβόταν!! Γι’ αυτό το λόγο τον φέραμε στη παρέα μας, μπας και βρει λίγο κουράγιο. Η ώρα πέρασε και πράγματι ο Φόβος έγινε πολύ πιο γενναίος απ’ ότι ήταν αρχικά και χρησιμοποίησε την ευκαιρία να μας δείξει πως ο φόβος έχει επίσης τις χρησιμότητές του. Κάποτε έφτασε όμως και η αναπόφευκτη ώρα του γυρισμού. Η Αγέλη μάζεψε τα υπάρχοντά της και αποχαιρέτησε το χώρο, μπαίνοντας στο πούλμαν με προορισμό την Αθήνα. Η περιπέτεια δεν είχε τελειώσει όμως, καθώς είχαμε άλλα δυο συναισθήματα να συναντήσουμε, ενώ όσα ζήσαμε θα τα κουβαλάμε μαζί μας σε όποια νέα μέρη εξερευνήσουμε.

Χάθι